Zakończyliśmy sezon, nadchodzą Święta. Głęboko wierzymy, że Tizzie jest naszym drugim domem. Nie mogło w nim zabraknąć choinki…a nawet dwóch. Kiedy zapaliliśmy dziś z bosmankiem lampki pomyślałem o ludziach. O wszystkich tych, z którymi wspólnie przeżyliśmy ten rok. Chcieliśmy podziękować wszystkim uczestnikom tegorocznych rejsów. To Wy tworzycie klimat tego domku i kształtujecie jaki będzie. Mile wspominamy zarówno chwile pod żaglami, niebanalne cumowania do sosny w dziwnych miejscach jak i długie wieczory przy planszówkach czy ogniskach. Skoro tyle wykrzesaliście z rodzimego Bałtyku to już czekam co będzie się działo w lodach.

Gorące podziękowania należą się wszystkim dobrym duchom wspierającym Inatiz podczas remontów, taklowania i innych mniejszych czy większych wydarzeń. Dzięki Wam nasz domek staje się coraz wygodniejszy, bardziej praktyczny i przytulny. Myślę, że Tizzie odwdzięczy się kiedyś za te wszystkie gesty zabierając Nas wszystkich bezpiecznie na koniec świata.

Nie sposób, nie wspomnieć tu także o wszystkich fascynatach północy, którzy wspierają nas w tych trudnych, Covidowych czasach, cierpliwie czekając aż wyprawa w lody wreszcie się zmaterializuje. Dziękuję za Waszą cierpliwość, wyrozumiałość i słowa otuchy gdy lockdowny zaczynały przytłaczać. Już niedługo pożeglujemy znów w krainę lodu.
Na końcu wspomnę jeszcze o ludziach z naszej przystani. Z ust, nieżyjącej już podróżniczki Kingi Choszcz usłyszałem kiedyś że „sensem każdej podróży jest powrót” To on tworzy klamrę zamykając przygodę w całość. Fajnie, że zarówno Tizzie jak i my mamy dokąd wracać. Kochamy atmosferę Przystani Cesarskiej i cieszymy się, że możemy być jej częścią.
Chcieliśmy życzyć Wam wesołych, zdrowych i radosnych Świąt. Niech Mikołaj przyniesie Wam pod choinkę „grube gatki” i zapas owsianki, bo już niedługo Tizzie zabierze Nas w kilka niebanalnych, białych miejsc 😀

W sobotę 29 sierpnia 2015 jacht Barlovento II pod dowództwem kpt. Macieja Sodkiewicza powrócił ze Spitsbergenu i zacumował w Tromso. To był ostatni akord dwuletniego projektu Lodowe Krainy 2014-2015, którego celem było poznanie wszystkich zakątków europejskiej części Arktyki. W 2014 roku załogi Lodowych Krain odwiedziły trudno dostępne fiordy wschodniego wybrzeża Grenlandii, zagubioną na środku północnego Atlantyku wyspę Jan Mayen i wzdłuż granicy paku lodowego dotarły na  Spitsbergen – który wyprawa zdołała opłynąć pomimo wyjątkowo niekorzystnej sytuacji lodowej.

Korzystając z zebranych doświadczeń, ekipa Lodowych Krain mogła pokusić się w tym roku o stawianie ambitniejszych celów. Spośród żeglarzy biorących udział w etapach wyprawy w 2014 roku, udało się zebrać załogę najbardziej doświadczonych, doskonale znających jacht i obytych z surowymi warunkami panującymi w Arktyce. A że pływali wspólnie nie pierwszy raz, stworzyli zgrany i świetnie współpracujący zespół, który mógł spróbować pożeglować tak daleko na północ, jak tylko się da.

Żegluga w Arktyce wymaga wytrwałości – dwa razy Barlovento podejmowało próbę przejścia od północy przez teoretycznie bardziej dostępną cieśninę Hinlopen, i dwa razy pola lodowe zagrodziły drogę na wschodnie wybrzeża archipelagu Svalbardu. Powiodła się dopiero próba przejścia powyżej Ziemi Północno-Wschodniej, gdzie gęste pola lodowe prawie nie odsuwają się od lądu. Stamtąd, wzdłuż paku lodowego jacht mógł ruszyć pod żaglami na północny-wschód. 6 sierpnia 2015, na szerokości geograficznej 82° 37’N granica lodu przestała odsuwać się na północ – i trzeba było zawrócić. I nawet wilgotna, arktyczna mgła, która przez pięć i pół doby towarzyszyła potem Barlovento nie była w stanie popsuć humorów ekipie Lodowych Krain – w końcu żaden jacht żaglowy na świecie nie dopłynął dalej na północ.

Barlovento zacumowane na mocno w Tromso. Po niebie pląsa zorza. Znak, że trzeba konczyć wyprawę bo „winter is coming”… Czas na szklaneczkę porto i cygaro zwycięstwa. Zasłużyliśmy! 🙂

Po długich i wyczerpujących dniach żeglugi w arktycznych warunkach przyszedł czas na fiordy norweskie. Dopiero tu załoga Barlovento przypomniała sobie jak wygląda niebo i słońce… 🙂 Przy sprzyjającej aurze znalazła się chwila na wędkowanie. Efekt? 2 niespełna metrowe dorsze.

Oznacza to mniej więcej tyle, że nasza ekipa nie powinna głodować 🙂 Nadszedł również czas na ostatni port przed zakończeniem wyprawy. Cisza i spokój połączona z sennoscią rybackiej osady Skjervoy. Uzupełniono paliwo i wodę, była chwila na prysznic, pranie ubrań no i oczywiście grilla z dorszem w roli głównej! 🙂

A jeśli mamy koniec sierpnia na dalekiej północy to również przepiękne zorze polarne…